The Hours (2002)

2. The Hours (2002)
Dir. Stephen Daldry (Billy Elliot)
Starring Nicole Kidman, Meryl Streep, Julianne Moore

Μάλλον απροετοίμαστος, κάπου χαμένος σε δουλειές, μια φίλη πρότεινε να πάμε να δούμε το Hours (2002) σε έναν κινηματογράφο της Κηφισιάς. Ο Glass είναι ο αγαπημένος μου συνθέτης, η Kidman, η αγαπημένη μου ηθοποιός, όλα συνηγορούσαν υπέρ. Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο ήμουν κυριευμένος από το συναίσθημα που είχα όταν μια εποχή, φοιτητής, διάβαζα μανιωδώς Virginia Woolf. Πρέπει να ήταν η εποχή που αποφάσισα το master μου να το κάνω πάνω στην κατάθλιψη, πράγμα που συνέβηκε τελικά. ‘Oποιoς δεν έχει διαβάσει την Mrs. Dallaway απλώς υποπτεύεται ότι έχει καταλάβει πως νοιώθει ο καταθλιπτικός. Τέλος πάντων, μεγάλη ιστορία η κυρία Woolf, όπως και η Margarete Duras, θα χαιρόμουν αν κάποιος ξεκινούσε μια κουβέντα για αυτές.

Στο έργο λοιπόν. Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, έλεγα, μια φράση κυριαρχούσε στο μυαλό μου, ποιος ξέρει ποιό συγκινησιακό κόμβο ενεργοποίησε το έργο, “Αν είναι να κάνεις κάτι, κάντο !”. Αστείο ακούγεται, αποκλείεται να το είπε κάποιος στο έργο, ποιος ξέρει γιατί μου κόλλησε. Το έργο περιγράφει τις ζωές 3 γυναικών που συνδέονται μεταξύ τους αν και ζουν σε 3 διαφορετικές εποχές. Και οι 3 τους παλεύουν με την κατάθλιψη (αν και εμφανίζεται σε διαφορετικές κλινικές εικόνες) και την αυτοκτονία. Η πρώτη (Virginia Wollf) ενσαρκώνεται από την καταπληκτική Nicole Kidman (άργησα να καταλάβω ότι ήταν πράγματι αυτή) και εμφανίζει συμπτώματα Διπολικής Διαταραχής Ι. κατά την διάρκεια του φιλμ είναι εμφανές ότι η Kidman εμφανίζει μανιακά στοιχεία (διέγερση, μειωμένη ανάγκη για ύπνο, χαμηλή ικανότητα λήψης αποφάσεων και κρίσης), ψυχωτικά στοιχεία (ακούει φωνές) και έχει επιχειρήσει ήδη 2 φορές να θέσει τέλος στην ζωή της.

Η Julianne Moore (Laura) μας μεταφέρει στην ευημερία της δεκαετίας του 50. Η Laura είναι μια νοικοκυρά που διαβάζει την κα Dallaway. Η κοινωνικότητα ξέρει ότι θα της έκανε καλό στην διάθεση της, αλλά δυσκολεύεται,, το κουδούνι του σπιτιού της χτυπάει, μια καλή ευκαιρία να γνωριστεί με τις νέες της γειτόνισσες, αυτή κοντοστέκεται στην πόρτα και τελικά δεν ανοίγει. Η καθημερινότητα της είναι δύσκολη αν και προσπαθεί να είναι ευχάριστη τόσο στον άντρα της που φαίνεται αν την αγαπάει πραγματικά όσο και προς τον γιό της, τον οποίο θα συναντήσουμε στο τρίτο μέρος να αυτοκτονεί, αλλά φαίνεται να δυσκολεύεται να διεκπεραιώσει απλά καθημερινά πράγματα, όπως το να φτιάξει ένα γλυκό (αυτό δεν είναι διαγνωστικό κριτήριο, αλλά το πώς αγχώνεται στην προοπτική και πως αντιδράει στην μη επιτυχία). Αποφασίζει να αυτοκτονήσει, διεκπεραιώνει την φύλαξη του γιού της και αποχωρίζεται από μια φίλη της. Αλλάζει την απόφαση της την τελευταία στιγμή και εξαφανίζεται για μια καινούργια ζωή στον Καναδά. Ξαναβλέποντας το έργο κατάλαβα γιατί δεν μου έχει φύγει από το μυαλό η φράση που περιέγραψα πιο πάνω: Ήταν η Moore που λέει κάποια στιγμή: “…I chose live”.

H Clarissa (Meryl Streep) οργανώνει στις αρχές τις δεκαετίας του 90 ένα πάρτι (όπως η κα. Dalloway) προς τιμή του πρώην εραστή της, μελλοθάνατου, λόγω AIDS ποιητή Ed Harris. Η Δυνατή και οργανωτική Clarissa καταρρέει όταν στο πάρτι της εμφανίζεται ένας πρώην σύντροφος της και μαζί η εικόνα μιας χαμένης ευκαιρίας. Τότε εμφανίζεται μια ευάλωτη γυναίκα, η οποία μετά την αυτοκτονία του Harris πολύ πιθανόν αυτοκτόνησε και η ίδια.